Odmiany barwne rozelli białolicej stają się coraz bardziej dostępne i popularne w Polsce. Mnie również udało się nabyć w b.r. odmianę czerwoną i cynamonową. W związku z tym zacząłem szukać literaturę z genetyką tych odmian. Przypadkowo wpadło mi w ręce czasopismo słowackie "Chovatel" z 1996 roku, nr, 6 w którym były diagramy krzyżowania  tych odmian. Chciałbym się tymi informacjami podzielić z kolegami hodowcami, ale wpierw kilka ogólnych informacji o rozellach białolicych dla miłośników ptaków i początkujących hodowców. 

  Rozella białolica (Platycerus eximius). Występuje w południowo-wschodniej Australii i na wyspie Tasmanii. Dawniej była typowym mieszkańcem australijskich sawann, a obecnie jej areał występowania rozszerzył się na przedmieścia miast, parki, ogrody i tereny rolnicze. Jej liczebność stale wzrasta. Żywi się: owocami, nektarem, kwiatami drzew, jagodami oraz nasionami zebranymi na ziemi. Gniazduje w dziuplach drzew, leżących na ziemi spróchniałych pniach, termitierach, a  nawet w norach króliczych. Każda para gniazduje osobno. Po sezonie lęgowym spotyka się ją w grupach liczących kilka, kilkanaście osobników. Dymorfizm płciowy jest słabo zaznaczony. Samiec ma przeważnie większą głowę, szerszy dziób i bardziej kontrastowe upierzenie. Stare samce, (co najmniej 2-letnie) nie mają pod skrzydłem białej pręgi, która występuje u młodych i samic.

  Hodowla: Rozella białolica jest idealnym ptakiem do wolier stojących na wolnym powietrzu. Nie szkodzi jej mróz, jeżeli ma do dyspozycji miejsce chroniące przed wiatrem i deszczem oraz bardzo szerokie drążki lub deski (np.: daszek budki lęgowej), na których spędzając noce może piórami przykryć całkowicie palce nóg. Wielkość woliery ma mniejsze znaczenie, - chociaż czym większa tym lepsza. Można je też hodować w domu w klatkach. Mnie się udało je rozmnożyć w klatce o długości tyko  1-go metra.

Podstawowym pożywieniem jest: słonecznik, proso, kanar, owies i skiełkowana pszenica. Należy też podawać niedojrzałą kukurydzę, trochę konopi, len i wszelkiego rodzaju trawy z nasionami w kłosach. Nie wolno zapominać o pokarmach zielonych np.: mniszka, gwiazdnicy i marchwi. Konieczny jest stały dostęp do piasku rzecznego i dodatków mineralnych. Podczas karmienia młodych dobrze jest podawać pokarm jajeczny. Spełnienie tych warunków pozwoli się cieszyć pięknymi i zdrowymi ptakami.

   Teraz trochę informacji dla doświadczonych hodowców dotyczących krzyżówek barwnych. Dziedziczenie barwy czerwonej i cynamonowej jest związane z płcią ( podobnie jak barwy lutino i albino). Przedstawiam diagram  krzyżowania barwy czerwonej, dziedziczenie cynamonowej jest identyczne.

Oznaczenia: N - barwa normalna

                 C - barwa czerwona

                 N/C- barwa normalna, ale ptak ma w genach kolor czerwony, który przekazuje potomstwu

1.      1,0 C    x      0,1 C    =    100% młodych C (czerwonych)

2.      1,0 C    x      0,1 N   =    50% 1,0 N/C

                                           50% 0,1 C

3.      1,0 N    x      0,1 C    =     50% 1,0 N/C

                                             50% 0,1 N

4.      1,0 N/C     x    0,1 C   =  25% 1,0 C

                                           25% 1,0 N/C

                                           25% 0,1 C

                                           25% 0,1 N

5.      1,0 N/C     x     0,1 N     =   25% 1,0 N

                                                25% 1,0 N/C

                                                25% 0,1 C

                                                 25% 0,1 N

Mam nadzieję, że informacje zawarte w tym artykule pomogą zarówno początkującym jak i zaawansowanym hodowcom.

Jerzy Ćwik