Moje doświadczenia z senegalkami afrykańskimi (Poicephalus senegalus senegalus)


	Sprzedam - Kupię - Zamienię - Akcesoria - Inne - Kontakt

Witamy w serwisie Ptaki Egzotyczne on-line | www.ptakiegzotyczne.net | Sr. 11.XII.2024 r. | Serwis istnieje od 2000 roku

	Menu
	- strona główna - ogłoszenia - artykuły - ptaki w hodowli - literatura - download - facebook - CITES - tarnowska giełda - MSHKiPE - różne - redakcja

	Reklama

Moje doświadczenia z senegalkami afrykańskimi (Poicephalus senegalus senegalus)

Jako dwunastolatka mieszkałam w Czechach, w pobliżu Pragi i już wtedy pasjonowałam się papugami i ich hodowlą. Znałam wielu hodowców (oczywiście starszych i doświadczonych), całymi dniami przesiadywałam przed ich wolierami z papugami, a szczególnie w czasie wakacji.

Moją uwagę przyciągały zwłaszcza afrykanki senegalskie ze względu na czarne upierzenie głowy (jedna z moich ulubionych cech charakterystycznych u papug). Większość hodowców zna te ptaki doskonale, gdyż należą one do ulubionej grupy papug hodowanych przez wielu amatorów.

Pochodzi z obszarów Afryki równikowej (Senegal, Gambia i Gwinea) jak też występuje na obszarach Afryki południowej (Mali). Afrykanka senegalska jest ptakiem płochliwym, do którego nie łatwo się zbliżyć. Wydaje okrzyki przestraszonego ptaka niezbyt przyjemne dla ludzkiego ucha.

Dymorfizm płciowy jest u nich dosyć wyraźny, dlatego też zestawienie pary lęgowej nie sprawiło mi większego kłopotu. Samiec był duży, nieco silniejszy od samicy, a jego pióra ogonowe miały intensywny żółty kolor. Natomiast samica była trochę mniejsza, a jej zielone upierzenie na piersi sięgało, aż do brzucha. Pióra ogonowe były bardziej zielone od reszty.

Do hodowli należy wybrać samicę najbardziej aktywną (ruchliwą), natomiast samca można zawsze zmienić jednak swoim zachowaniem musi on przypominać poprzedniego partnera.

Budkę lęgową przygotowałam z pnia drzewa o wymiarach 20x25 cm i głębokości 40 cm. Ściany miały 4 cm grubości, doskonale izolowały i utrzymywały odpowiednią wilgotnośc oraz ciepło. Również dobrze jest zabezpieczyć dno budki blachą lub siatką. Para lęgowa przyzwyczaiła się do budki. Należy również pamiętać, że budkę wykorzystują przez kilka następnych lat.

Okres lęgowy w naszych warunkach przypada w miesiącach zimowych rzadko natomiast wiosną. Należy więc zadbać o utrzymanie odpowiedniej temperatury (20-25°C) oraz wilgotności (60-80%). Lęgi można jednak regulować przez podawanie karmy. Senegalki są dosyć wymagające w stosunku do podawanego pokarmu i jego jakości. Pierwsze oznaki lęgów zauważyłam, gdy przyjmowały większą ilość marchwi, a zwłaszcza jej środek, wchodziły do budki i coraz dłużej w niej przesiadywały. Obgryzały również jej wewnętrzne ściany oraz wyrzucały trociny. Przygotowania do lęgów para rozpoczęła w listopadzie, a gniazdowanie przypadło na grudzień. Jednak nieraz przygotowania rozpoczynają się już na początku września, a wtedy gniazdowanie wypada pod koniec października. Wysiadywanie jaj trwa zazwyczaj 26-28 dni (literatura podaje 22 dni). Przed rozpoczęciem lęgów podwyższałam wilgotność zraszając budkę opryskiwaczem do kwiatów, aż do czasu, kiedy młode zaczęły się wylęgać. Przez pierwsze 14 dni samica intensywnie ogrzewała młode, jednak po upływie 2 tygodni coraz częściej wychodziła z budki, a młode pozostawały same. Musiałam więc podwyższyć i utrzymać temperaturę 27°C.

W czasie karmienia młodych najważniejszym pokarmem są owoce takie jak: jabłka, pomarańcze, banany, dzika róża, jarzębina, czarny bez oraz marchew, miękka kukurydza również zmrożoną, nasiona słonecznika, orzechy włoskie, mlecz (liście i nasiona). Latem nie pogardzą też jęczmieniem, owsem i pszenicą w kłosach. Nie zasmakowały natomiast w życie oraz orzechach laskowych i ziemnych. Urozmaiciłam im jednak jadłospis przez podawanie kiełkującego owsa i słonecznika. Bardzo ważną rolę w żywieniu odgrywa też proso senegalskie dobrej jakości w kłosach, luzem bądź kiełkujące. Dosyć często zdarza się, że młode trzeba dokarmiać ręcznie. Podczas takiego dokarmiania podawałam przecier z marchwi i jabłek uzupełniony mąką sojową, kaszą manną, minerałami oraz witaminami B, C i w mniejszej ilości A. Co 14 dni wzbogacałam przecier witaminą D3. Nie podawałam natomiast mleka, moreli oraz produktów z ich zawartością, gdyż jest to niewskazane. Przecier urozmaicałam też dodając wywar z ryżu oraz kaszkę z soją.

Młode ptaki przypominały samicę, jednak tęczówki ich oczu były szare. Ich przebarwienie zależy od ilości promieniowania słonecznego. Ptaki hodowane w domach (piwnicach) nawet po 6 latach mają szare tęczówki, natomiast umieszczone w zewnętrznych wolierach już na jesieni mają je żółte.W pierwszym roku życia senegalki są bardzo wrażliwe na temperaturę oraz choroby takie jak: infekcja jelit bądź zapalenie wola. Jeśli jednak przeżyją rok pozostają ptakami odpornymi i wytrzymałymi. W czasie zimy moje papugi chętnie przebywały w zewnętrznej wolierze, jednak na noc z obawy przed mrozem wpuszczałam je do woliery ogrzewanej. Młode papugi na długi czas pozostawiłam wraz z rodzicami, gdyż w pełni się zaakceptowały i nie były agresywne w stosunku do siebie.

Zachęcam do hodowli senegalek i życzę powodzenia, gdyż są to papugi naprawdę urocze. Mam nadzieję, że państwo również podzielicie się swoimi doświadczeniami w hodowli senegalek afrykańskich i nie tylko.

Marketa Bielas