Synogarlice winoczerwone w naturze.

Synogarlice winoczerwone nazywane też turkawkami winorudymi lub „oficjalnie” synogarlicami małymi (tej nazwy praktycznie nikt nie stosuje), zasiedlają Azję Południowo Wschodnią. Ornitolodzy wyróżniają 2 podgatunki geograficzne tych gołąbków. Podgatunek nominatywny Streptopelia t. tranquebarica zamieszkuje praktycznie całe Indie oraz doliny Pakistanu i Afganistanu po zachodni Nepal. Podgatunek Streptopelia t. humelus zasiedla północno wschodnie Indie, Nepal, Tajlandię, Birmę, Wietnam, Chiny, Tajwan i północne Filipiny.
Turkawki zamieszkujące rejony górskie migrują zimą do cieplejszych i zasobnych w pokarm miejsc, natomiast reszta populacji prowadzi osiadły tryb życia. W Wietnamie synogarlice po odbytych w górskich lasach lęgach, formują się w duże stada i przenoszą się na pola ryżowe. Wietnamczycy, podobno, odławiają je w dużych ilościach i konsumują lub sprzedają na miejskich targowiskach. Gołębie te preferują tereny otwarte porośnięte kępami drzew lub suche rzadkie lasy. Unikają gęstych i wilgotnych lasów tropikalnych - dżungli. Często są spotykane na terenach rolniczych i w parkach. Na Tajwanie najłatwiej je zaobserwować, gdy przesiadują na drutach elektrycznych.
Żywią się głównie nasionami zbieranymi na ziemi oraz zielonymi częściami rośli i w niewielkim stopniu owadami.
Gniazdują na drzewach, gdzie na wysokości 3-5 metrów, na grubych konarach, w znacznej odległości od pnia budują gniazdo. Gniazda ich wyglądają praktycznie tak samo, jak gniazda naszych sierpówek. Składają, jak większość gołębi 2 jaja, z których po 13 – 14 dniach wysiadywania lęgną się pisklęta. Według obserwacji poczynionych w naturze, młode przebywają w gnieździe około 15 dni.

Opis

Synogarlice winorude są najmniejszymi przedstawicielami swojego rodzaju. Ich długość nie przekracza 22 centymetrów. Jest to jeden z nielicznych gatunków gołębi u których występuje dymorfizm płciowy, czyli samiec jest ubarwiony inaczej niż samiczka. Dorosły samiec ma winoczerwone skrzydła, grzbiet i pierś, z którymi ładnie kontrastuje na niebiesko wybarwiona głowa. Samiczka jest znacznie skromniej ubarwiona. Jest praktycznie cała szaro brązowa. Ptaki obu płci posiadają charakterystyczny dla większości synogarlic czarny sierpowaty znak na karku, bardzo podobny występuje u cukrówek i sierpówek. Ubarwienie młodych ptaków jest zbliżone do ubarwienia samiczek. Ciekawostką w ubarwieniu młodych turkawek winorudych jest występowanie ciemnego sierpa na karku o różnej szerokości. Czasami w tym samym lęgu jeden pisklak ma wąski sierp, a drugi szeroki. Nie wiem z czym jest to związane, ale nie świadczy to o płci piskląt, ani nawet o wielkości sierpa po przepierzeniu.

Hodowla

W hodowlach europejskich gołębie te pojawiły się już w 1844 roku a ich pierwszym posiadaczem był ogród zoologiczny w Amsterdamie. Jednak w Europie rozprzestrzeniały się bardzo wolno i właściwie dopiero w latach 70 XX wieku stały się ptakami w miarę powszechnymi czyli dostępnymi na rynku i tanimi.
Synogarlice winorude należą do ptaków dość łatwych w hodowli. Są idealne dla hodowców którzy nabyli doświadczenia w rozmnażaniu cukrówek i chcą spróbować swoich sił w hodowli ptaków bardziej wymagających. Mogą też być uzupełnieniem woliery zamieszkałej przez spokojniejsze gatunki papug, jak np. nimfy. Mogą też rozweselać górne partie wolier zamieszkanych przez bażanty, kuropatwy czy inne kuraki.

Pomieszczenia

Najlepszym miejscem do hodowli turkawek są woliery. Nie muszą one być wyposażone w ogrzewanie, gdyż gołąbki te bez większych następstw wytrzymują krótkotrwałe spadki temperatur podczas naszych zim. W wolierze można zamontować lampę czy listwy grzewcze, które będą wykorzystywane podczas wyjątkowo znacznych spadków temperatur. Woliera jednak musi być choć częściowo zadaszona i mieć miejsca w których ptaki mogą się schronić przed zimnym wilgotnym wiatrem. Woliera może być wykonana z dowolnego materiału, byle by był odporny na działanie czynników klimatycznych i zabezpieczał przed wtargnięciem zwierząt z zewnątrz. Wspólnie z synogarlicami winorudymi raczej nie powinniśmy trzymać innych gołębi, gdyż są one dosyć agresywne. Natomiast można z nimi, jak już wspominałem, hodować spokojne gatunki papug, kuraki czy astryldy i amadyny.
Moje próby hodowli klatkowej również były udane. Synogarlice winorude przystąpiły do lęgów w klatce o wymiarach 100 x 60 x 70 cm. Jednak nie zalecam tego typu hodowli, znacznie lepsze dla ptaków są woliery, szczególnie zewnętrzne, w których gołąbki mają możność zażywania kąpieli słonecznych.
Żywienie

Karmienie synogarlic nie stanowi żadnego problemu. Pobierają każdy rodzaj karmy, który zmieści się im do dzioba. Podstawowym pokarmem który bezwzględnie muszą mieć do dyspozycji jest proso. Ponadto ważnym jest aby dawka pokarmowa była jak najbardziej zróżnicowana. Karmimy je więc, kanarem, pszenicą, ryżem, sorgiem, rzepikiem, gryką, makiem, lnem, konopiami, kaszami, płatkami, śrutami, itp. Wszystkie nasiona możemy podawać w formie skiełkowanej. W okresie odchowu młodych dobrze jest podawać standartową mieszankę jajeczną lub choćby suszone pokarmy jajeczne. Stosując suche pokarmy jajeczne nie musimy stosować zalecenia producenta o jego zwilżaniu. Suchy jest równie chętnie pobierany przez gołębie, a w tej formie może być udostępniany ptakom przez cały czas, bez obawy, że się zepsuje. Zieleniny podajemy posiekane np. gwiazdnicę czy grubo startą marchew, jednak ptaki te nie są specjalnymi amatorami tego rodzaju karmy. Konieczne jest podawanie gritów i cały czas muszą mieć dostęp do świeżej wody. Związane to jest z faktem łykania nasion w całości, które wstępnie trawione są w wolu (pęcznieją – do czego konieczna jest woda) a następnie rozcierane są przy pomocy gastrolitów w żołądku (grity).
Turkawki podobnie jak inne gołębie wykazują znaczne zapotrzebowanie na minerały a szczególnie na wapń oraz witaminy. Należy udostępnić im kamienie mineralne, które możemy nabyć w każdym sklepie z paszami dla gołębi a do wody dodawać preparaty witaminowe ze szczególnym uwzględnieniem witaminy D.
Rozmnażanie

Rozmnażanie turkawek jest dość łatwe. Znika problem z ustaleniem płci dorosłych ptaków gdyż charakteryzują się wyraźnym dymorfizmem płciowym. Partnerów przydzielonych przez hodowcę akceptują też dość łatwo, choć nie zawsze bezproblemowo. Jeśli miejsce przeznaczone im przez hodowcę uznają za odpowiednie i zapewni im się podkład pod gniazdo oraz materiał budulcowy a ptaki są w dobrej kondycji, to z lęgami nie powinno być problemów. Jako podkład gniazdowy udostępniamy synogarlicom koszyczki wiklinowe lub druciane, ewentualnie skrzynki o niezbyt wysokich ściankach bocznych. Skrzynkę lub koszyczek wypełniamy drobno pociętym sianem, które dość mocno ubijamy. Ja często korzystam z trawy pozostałej po koszeniu trawnika domową kosiarką rotacyjną. Wystarczy je wysuszyć i ma się odpowiednie siano. Synogarlice winorude potrafią też same wyścielić swoje gniazdo a nawet je zbudować na gałęziach, desce czy gzymsie. Muszą jednak mieć dosyć dużo cienkich gałązek o długości kilku – kilkunastu centymetrów. Turkawki jak większość gołębi znoszą dwa białawe jaja wysiadywane przez oba ptaki z pary rodzicielskiej. Samiec jaja wysiaduje od około 10.00 do 16.00, a samiczka przez resztę doby. Czasami oba ptaki siedzą na jajkach wspólnie.
Pisklęta lęgną się po 14 - 15 dniach wysiadywania, a w gnieździe przebywają ok. 18 -20 dni. Młode z rodzicami można pozostawić do czasu wylęgu kolejnych piskląt, a w dużych wolierach nawet do wiosny. Jednak należy bacznie obserwować czy nie ma nadmiernych przejawów agresji, szczególnie ze strony samca.

Jerzy Ćwik