Hodowla ptaków egzotycznych jest nie tylko hobby milionów ludzi na całym świecie, ale ma również wielkie znaczenie wychowawcze (zwłaszcza w dzisiejszym stechnicyzowanym świecie), estetyczne oraz wymiar etyczny. Bodaj najczęściej hodowanym ptakiem na świecie jest papużka falista. Przybyła z Australii do Anglii prawdo-podobnie w 1840 roku, przywieziona przez badacza przyrody J. Goulda i szybko zadomowiła się w ogrodach zoologicznych, a następnie powstających jak grzyby po deszczu hodowlach prywatnych. Z czasem zaczęły powstawać liczne kluby i zrzeszenia hodowców papużki falistej, głównie w Anglii, a nieco później w Niemczech, Francji, Belgii, Danii i innych krajach.

O ile papużka żyjąca na wolności jest ptakiem raczej drobnym (18 cm długości) i o smukłej sylwetce, to papużka wystawowa osiąga obecnie do nawet 25 cm długości, jej głowa jest wyraźnie większa, ma wysokie i szerokie czoło, czarne plamy na szyi są większe i równo rozmieszczone, zmieniła się struktura i kolor piór, jest to gama kolorów zielonego i niebieskiego. W toku prac hodowlanych opracowano wzorzec (standard) nowej - większej odmiany tych ptaków, a z upływem czasu papużki te zyskały miano standardowych.

Różne były kierunki i mody w hodowli papużki falistej, o ile Niemcy pasjonowali się tzw. "hodowlą na kolor", to Anglicy zmierzali bardziej w kierunku zmiany sylwetki tego ptaka. Do dzisiaj mimo postępującej unifikacji mówi się o typie angielskim lub niemieckim papużki falistej standardowej (WPF). Także w Polsce w 1997 roku powstał Klub Hodowców WPF, z siedzibą w Zielonej Górze, którego celem jest tworzenie i rozwijanie hodowli tego pięknego ptaka. Klub w ramach swej statutowej działalności organizuje konkursy, na których dokonuje się oceny ptaków na podstawie opracowanego wzorca obejmującego: kondycję pokazową, typ, długość ptaka, skrzydła, ogon, posturę, głowę, dziób, oczy, szyję, barwę, oblicze i plamki gardłowe, nogi i rysy (wzory falowe), wg specjalnej tabeli punktowej, w której maksymalna ilość wynosi 100 pkt. Uczestnictwo w konkursach WPF dostarcza wielu bardzo sportowych emocji, bowiem odbywa się na wielu poziomach jak: Mistrzostwa poszczególnych klubów, konkursy regionalne, krajowe oraz mistrzostwa Europy i Świata. Zwycięzcy tych najbardziej prestiżowych konkursów, przeważnie w ogóle nie są do nabycia, a te nieliczne spośród elity, które trafiają do obrotu osiągają horrendalne ceny.

Myślę, że hodowla WPF może być źródłem satysfakcji dla dzieci, młodzieży i dorosłych, którzy chcą się zagłębić w tajniki bardzo zawiłej dziedziny nauki zwanej genetyką. Hodowla WPF dzięki relatywnie dużej rotacji pokoleń, łatwości hodowli, piękności barw i kształtów, różnorodności odmian, może stać się znaczącą przyczyną do zrozumienia praw Mendla, a w dalszej perspektywie do wielkiej kariery we wszystkich naukach przyrodniczych. Dla zilustrowania tego twierdzenia warto wspomnieć, że samo tylko krzyżowanie odmian dotąd znanych i ich mieszańców daje około 2000 różnych możliwości kombinacji cech dziedzicznych w zakresie ubarwienia.

Myślę, że hodowla WPF jest wspaniałym hobby dla miłośników zgłębienia tajemnic przyrody.

Marek Orel

Artykuł został również opublikowany w nr 1/1999 (luty) miesięcznika "Fauna&Flora".